Buhay na Bayani

            Ipinagdiriwang natin ang araw ng Kagitingan tuwing ikaw-9 ng Abril.Ilang dekada na ang nakararaan ay maraming Filipino ang nagbuwis ng buhay para sa kalayaan at kasarinlan ng bansang Pilipinas.

            Ang mga taong nakiisa noong mga panahon na iyon ay maituturing na bayani, mga bayani ng nakalipas na panahon, at ayon din sa ating gobyerno ang mga (OFW) ang mga makabagong bayani sa kasalukuyan. Milyong OFW ang nakakatulong sa ekonomiya ng Pilipinas dahil sa milyong dolyar na sahod na ipinapadala sa kanilang mga sa buhay na ang  kapalit ay ang nakakabaliw na trabaho na dumadapo sa bawat pinoy na nasa ibang bansa.

           Ang dapat nating gawin ay pahalagahan natin ang kanilang ginagawa para sa ating bansa ang sa pamamagitan ng pag-alala sa kanila, ngunit sana ay atin ding alalahanin ang mga bayaning buhay na mas magbibigay ng solusyon o suhestiyon saating mga problema gaya ng OFW,guro,magsasaka,mga sundalong,pulitikong may puso at mga iilang modelong mamamayan.Ang mga bayaning buhay ay dapat nating bigyan ng mas malaking suporta dahil may malaking kaugnayan sila sa hinaharap.

Lumban Laguna

                   Ang Bayan ng Lumban ay isang ika-4 na klaseng bayan sa lalawigan ng Laguna. Ayon sa senso noong 2000, ito ay may populasyon na 25,936 katao sa 5,456 na kabahayan. Ika-apat na pinakamalaking bayan ang Lumban sa lalawigan ng Laguna.Isa ang bayan ng Lumban sa mga pinakamatatandang bayan sa lalawigan ng Laguna.Ang kabisera ng lalawigan,ang Santa Cruz,pati na rin ang Cavinti at ang bantog na Pagsanjan,ay dating bahagi ng Lumban.Dito matatagpuan ang Lawa ng Caliraya.Ang bayan ng Lumban ay nasa layong 104 kilometro timog silangan ng Maynila,ang kabisera ng bansa.Malaki ang ginampanan na bahagi ng Lumban hindi lamang sa kasaysayan ng Laguna,gayundin sa kasaysayan ng Pilipinas.Isa ito sa mga sentro ng sining ng lalawigan noong panahon ng mga Kastila,at isang patunay ang pagkakaroon ng paaralan kung saan itinuturo ang musika.
                   Hinango ang pangalang Lumban sa isang punong kahoy na nagngangalang “Lumbang”. Isa ito sa mga pinakamatandang pook sa Laguna na tinaguriang Sentro ng Pagbuburda sa Pilipinas. Kabisera nito ang bayan ng Santa Cruz.
Ang Lumban ang tanging bayan sa Laguna kung saan umunlad ang pagbuburda bilang pangunahing pinagkukunan ng hanapbuhay. Nagagawa ng bawat magbuburda sa Lumban na magsaliksik hinggil sa kanilang mga ninuno na naging mag-aaral sa mga paaralang pinamamahalaan ng mga misyonaryo mula pa noong panahon ng mga Espanyol. Sa pagdaraan ng mga panahon, naipasa ang sining ng pagbuburda mula sa isang henerasyon hanggang sa mga sumusunod pang mga henerasyon. Sa kasalukuyan, ang pagbuburda ay isa nang masiglang industriya na lumilikha din ng “hand-painted” na tela.
Humigit kumulang sa 80 porsiyento ng populasyon sa Lumban ang lumalahok sa pagbuburda. Ayon sa mga lokal na naninirahan dito, pinakamababa na ang bilang ng isa sa nagbuburda sa bawat pamilya.
Ang mga Lumbeños ang gumagawa ng pinakamahusay at pinakapinong disenyo ng Barong Tagalog at Filipiniana sa Pilipinas kung kaya naging bantog ang barong ng Lumban bilang isa sa mga pinakamaganda sa buong mundo. Ilan sa mga kilalang personalidad ng lipunan tulad nina Corazon Aquino at Imelda Marcos, at maging ang iba pang maybahay ng mga pulitiko ay kumukuha ng kanilang kasuotang Filipiniana mula sa pamosong lugar na ito.

                 May ipinagmamalaking pagdiriwang ang Lumban ito ay ang Burdang Lumban Festival.Ang Burdang Lumban Festival ay ipinagdiriwang tuwing ika-21 ng Septyembre taun-taon upang ipagmalaki ang pangunahing industriya ng Lumban.Pagbuburda ang kanilang kahusayan gamit ang maselang tela ng pinya at husi. Isa rin itong selebrasyon bilang pagpupugay sa sinaunang sining ng pagbuburda maging ang kagalingan at pagiging malikhain ng naturang mga residente.Itinatanghal sa pagdiriwang na ito ang iba’t ibang mga gawang kamay na burda tulad ng Barong na gawa mula sa hibla ng pinya, kasuotang pambabae, toga, pangkasal, belo, bandana, mga bag, damit na Maria Clara, palamuti sa bahay, kurtina, lamping pangmesa, panyo, at iba pa.

Ang Kabataan ang Pag-asa ng Bayan

                 Bakit nasabi ng ilan na ang kabataan ang pag-asa ng bayan? Sa palagay niyo ba ay may mga  kabataan pa rin na maituturing na pag-asa ng bayan? 

                 Dahil ang mas nakikita ng ilang kabataan ang pagkakamali ng mga nakakatandang at sa pamamagitan nito ay maitutuwid nila ang pangkakamali at makakaharap sila sa panibagong bukas na masagana.Pero sa aking palagay ay hindi na dahil marami ng kabataan ang nalululong sa droga,hindi na nakakapag-aral dahil sa pagkasugapa sa ipinagbabawal na gamot.Marami sa kanila ang isinusuka na ng lipunan sapagkat pawang kasamaan ang ginagawa.Ang ilan ay nasasangkot sa pagpatay,pagnanakaw,panggagahasa at iba pang masasamang gawain.

               Ngayon masdan niyo ang mga kabataan marami ang pakalat-kalat sa mall kahit na ang dapat ay nasa loob ng paaralan at ang kaharap ay guro.At marami rin sa kanila’y nasa loob  ng internet café o computer shop minamaster ang kung anu-anong video games sa halip na ang kanilang assignatura ang ginagawa,habang ang kanilang mga magulang ay halos dugo na ang ipawis sa paghahanap-buhay.Marami sa kanila ang maagang napapasok sa sindikato at napapariwa ang kapalaran;mga kabataang hanap ay basag-ulo at walang pakialaman sa mga taong kanilang naagrabyado.

              Noon, sumasalamin sa ating mga kabataan ang pagiging makabayan. Pagpapaunlad ng kaalaman ng batay sa kanilang karanasan, sa ugali at tradisyon na kinagisnan. Katulad ng mga laro noon (taguan, patintero, luksong baka, at iba pa) na ang gamit ay buong katawan, humahasa ng lakas, isip at ng talento. Marahil din noong panahong iyon, ang mag-aaral ay nagsasaliksik ng kanilang takdang aralin sa kanilang pamamaraan, nagtitiyagang maglipat sa kanilang kwaderno ng kaalamang sa aklat na sa silid-aklatan lang nila matatagpuan, gamit ang daliri at lapis o ballpen. Dahil sa ganitong karanasan, naging likas na mapamaraan ang mga kabataan. Noon din, karaniwang pangarap din ng isang bata ang maging titser , sundalo,doktor at arkitekto, simpleng pangarap din ang maging magaling na karpintero. Kapag tinanong ang isang bata noon kung bakit ganito nila gusto maging paglaki nila, ang karaniwang sagot ay "Para mapaunlad ang Bayan, o makatulong para sa pag-unlad ng bayan o para tumulong sa mga mamamayan" 

pa?Ang iba naman gusto maging,ang makapagtrabaho sa ibang bansa,at upang makaahon sa hirap.Malayo na ang agwat ng pagkakaiba.

             Malaki ang tulong ng ating tekonolohiya sa pag-unlad ng bayan at pag ginhawa ng buhay ng bawat isa. Kaya lamang ang pag-unlad na ito ay sumesentro lamang sa kabuhayan ng bansa. Hindi lahat nadadala ng teknolohiyang ito sa pag-unlad, at minsan pa nga nakakaapekto pa sa kabuhayan ng iba? Pansinin ang ating mga kababayang katutubo at ibang taga probinsya, sa aminin natin at sa hindi, apektado sila ng teknolohiya. Bumababa mula sa kabundukan upang makipagsapalaran. Paano kasi, nasisira na ang kanilang kabuhayan. 

             Ang riyalidad na nag lipana ang batang lansangan ang patunay na may umuunlad at merong hindi. Ang iba naman, palaboy at sumisinghot ng rugby para pamalit sa gutom, napipiltang gumawa ng masama para lang may makain.

               Hindi ko alam kung nakikita ng ating kabataan ngayon ang mali sa hinaharap o ang mismong kamalian ngayon. Kaya pa ba nila ituwid ito para sa lugar na kanilang kinagisnan o para sa sarili na lamang? Nasa kanila pa rin ang lakas, ang talino at ang pangarap. At sa tamang pagsubaybay sa kanilang paglaki at pagdisiplina ng magulang, sila pa din ang Pag-asa ng Bayan.